son mektup

merhaba,

bugün iki hafta oldu.

bi haftalık birine iki hafta bağlanmak, hele ki gittinden sonraki ilk haftanın çok zor geçmesi anlatılamaz, hele ki x2 bi de onun seni en kötü zamanında bırakması.
ama sen bunları boşver şimdi.

bugün de seni stalkladım ama artık yapmicam.

sana bi kızgınım bi barışık, seni görsem konuşur, sarılırım ama dövmek isteyebilirim de.
sadece nefret etsem ya da seni bıraksam rahatlayacağım ama bu duygu salıncağı benim psikolojimi bozuyor gerçekten.
"bi gram azalmaz da nefrete dönüşür bu sevgi." bazen bi gram kalmasın istiyorum gerçekten, bazen de seni kalbimde saklamak istiyorum. bunların hepsini kendime yapan benim senin hiçbir şey bildiğin yok, çoktan başkasını buldun bile.
karar verdim ama bırakacağım tamamiyle birden pat diye olması kolay değil sadece, seni rahatsız ettiği için bırakacağım mutlu ol diye
kendim için değil çünkü bir şekilde ben böyle de mutluyum, tamam ağlıyorum ama mutluyum da bilemezsin.
keşke beni salıncakta arkamdan itsen sonra tahterevalliye binsek, belki lunaparka ya da akvaryuma da giderdik sadece akşam üzeri dışarı çıkıp dondurma yesek de olurdu.
ama hiçbiri olmadı, olmayacak da.

daha fazla yazmaya lüzum yok.
bazıları 2dkda unutur, sen gibi. bazıları için de çok zordur unutmak hafızam bu konularda iyi olmasaydı güzel olurdu neyse, kendine iyi bak.

elveda bu son mektubumdu.

artık sen bittin bende.